Een prachtige oefening die ik ooit heb gedaan, is de oefening, waarbij je een bepaalde periode van de dag bij iedereen die je tegenkomt denkt: I am that.
Waarom?
De hele oefening is gebaseerd op het idee dat we allemaal één zijn. Er is geen verschil tussen jou en mij. Je zou het hele universum als een grote zee kunnen zien. Wij zijn allemaal bekertjes water die uit de zee zijn gehaald en onze eigen ervaringen opdoen. Zijn we klaar hier op aarde? Gaan we weer terug de zee in.
Als je je kunt bedenken dat jij en ik één zijn, de verschillen tussen ons dus ook helemaal niet zo groot zijn als ze lijken, hoe kan ik jou dan nog veroordelen? Hoe kan ik goed of slecht vinden wat je doet? Hoe kan ik jou minder vinden dan mezelf? Of in sommige gevallen: hoe kan ik jou meer vinden dan mezelf?
Straks als dit leven voorbij is, gaan we allemaal weer op in dezelfde energie. Steeds 'I am that" te bedenken, vergroot jouw compassie. Diegene leeft misschien in een doos, maar diep van binnen is zijn of haar ziel niet anders dan die van jou. Je zou hem het mooiste leven gunnen toch? Want dat zou je jezelf ook gunnen.
Andersom als een ander veel meer heeft dan jij, kun je het die persoon misschien ook gunnen. Die persoon ben jij namelijk ook. Probeer mee te genieten met de feestjes van anderen en heb compassie met degenen die het minder goed hebben dan jij.
I am that.
Reactie plaatsen
Reacties