OVER MIJ

Zuchtend zat ik in de auto naar mijn werk. Ach, ik had een prima baan, eigenlijk moest ik helemaal niet klagen. Maar ja, weer dezelfde werkzaamheden, weer überhaupt dezelfde dag als gisteren. Ik voelde me met de kilometer verdrietiger worden.
Ik had me deze tijd zo anders voorgesteld, toen ik nog druk in de luiers zat, speentjes, nachtelijke voedingen, veters strikken en snoetjes vegen. Ik wist: als de kinderen iets ouder zijn: DAN zou ik voor mezelf aan de bak gaan. Dan zou ik lekker gaan werken aan mijn zelfontwikkeling: boeken lezen, trainingen doen, misschien zelfs wel voor mezelf gaan beginnen als coach. Wat dan ook, maar DAN zou ik gaan doen wat me echt gelukkig maakt.

Nou en nu zat ik met mijn 40 jaar dus gewoon weer in mijn auto, onderweg naar mijn werk. Ik deed nog helemaal niet wat me echt gelukkig maakte. Ik was pissig, omdat mijn leven niet was wat ik ervan had verwacht. Ik kreeg dat knagende gevoel in mijn hart maar niet weg en ik kreeg steeds meer het gevoel dat het er nooit van zou gaan komen.
Ook was ik bang. Bang wat mensen ervan zouden denken. Hoe leg je uit dat je een verlangen voelt van binnen, om echt iets zinvols met je leven te doen? Hoe leg je uit dat het leven, zoals het nu is, niet voldoende voldoening geeft? Wat zeggen mensen dan? Ik was bang dat ze me zweverig en ondankbaar zouden vinden.
Dus deed ik maar niks en bleef mijn leven wat het al jaren was.

Dit ging zo door, totdat ik bij een fysiotherapeut kwam. Uiteraard had ik enorme pijnklachten in mijn rug en schouders. Deze man, die ook nog spiritueel was, beweerde doodleuk dat hij kotsmisselijk werd van mijn innerlijke onrust en mijn zoeken naar bevestiging en dat was ‘the limit”.

Ik was er zo mega klaar mee! Ik was het knagende gevoel zat, ik was mijn getwijfel zat, mijn grauwe, saaie, nikszeggende leventje. Ik was het allemaal zat! Dus ik heb 2 dagen flink gehuild en ben aan de bak gegaan.